เนื่องจากกรดแพนโตเธนิค มีในอาหารทั่วไปจึงยังไม่เคยมีรายงานว่ามีคนขาด ยกเว้นในคนที่ขาดสารอาหารชนิด Protein-energy malnutrition เคยมีรายงานไว้ว่าในระหว่างสงครามโลกครั้ง
ที่ 2 เชลยที่เป็นนักโทษในประเทศฟิลิปปินส์ ญี่ปุ่น และพม่า มีอาการของการขาดอาหารและขาดพวกวิตามินบี อย่างรุนแรง เรียกภาวะที่เกิดขึ้นนี้ว่า “buming feet” อาการแสดงให้เห็นจะเกิดภายหลังการ
ขาดสารอาหารดังกล่าวประมาณ 3-4 เดือน พบว่ามีอาการชาที่หัวแม่มือต่อมาปวดแสบปวดร้อน และมีอาการเจ็บปวดตามมา อาการดังกล่าวนี้จะเกิดร่วมกับอาการทางประสาทของการขาดวิตามินบีชนิดอื่น ๆ และเมื่อให้วิตามินนี้เข้าไปจะทำให้อาการต่าง ๆ ดังกล่าวมาแล้วทุเลาลงได้ นอกจากนี้ยังพบว่าในผู้ที่ขาดแพนโตเธนิคจะทำให้มีปฏิกิริยา acetylation ของ para-aminobenzoic ลดลงด้วย
นอกจากกนี้ยังพบว่าจากการทดลองในพวกอาสาสมัครให้กินอาหารที่ขาดวิตามินชนิดนี้จะมีอาการ เบื่ออาหาร ท้องอืด อาเจียน ไม่มีแรง นอนไม่หลับ ถ้าให้ pantothenic antagonist, w-methyl-pantothenic acid เข้าไปด้วยจะยิ่งไปเพิ่มความรุนแรงของอาการปวดท้อง, คลื่นไส้, ปวดตามแขนและขา เจ็บส้นเท้า เป็นตะคริวที่ขา หงุดหงิด โกรธง่ายและมีอาการซึมเศร้า นอกจากนี้ยังพบว่าผิวหนังแห้งและหลุดลอก , ผมร่วง , ระบบทางเดินอาหารอักเสบ ตับมีไขมันสะสมมาก ต่อมไธมัสและอะดรีนัลเสื่อมหน้าที่ ดินเซ และในที่สุดเป็นอัมพาตและเดินไม่ได้
ความต้องการ
เนื่องจากกรดแพนโตเธนิคเป็นวิตามินที่มีอยู่ทั่วไปในอาหาร และยังไม่เคยมีรายงานว่ามีคนขาด จึงเป็นการยากที่จะกำหนดลงไปให้แน่นอนว่า ร่ายกายมีความต้องการเท่าใด ในประเทศอังกฤษได้มีบันทึกไว้จาก National Food Servey ว่าควรได้รับวิตามินนี้วันละ 7.1 มิลลิกรัมในปี ค.ศ. 1979 และ 6.07 มิลลิกรัมในปี ค.ศ. 1986 ในผู้ใหญ่ควรได้รับวันละ 4.4-6.1 มิลลิกรัม และในหญิง
ตั้งครรภ์และให้นมบุตร ควรได้รับเพิ่มจากปกติอีกประมาณวันที่ 0.6 มิลลิกรัม ปัจจุบันนี้ในประเทศอังกฤษได้มีการกำหนดความต้อกงารวิตามินนี้ขึ้นใหม่ว่าควรได้รับวันละ 3-7 มิลลิกรัมก็เป็นการเพียงพอแก่ร่างกายแล้ว สำหรับทารกควรได้รับวันละ 1.7 มิลลิกรัม เป็นอย่างน้อยโดยเติมกรดแพนโตเธนิคลงในนม infant formula อีก 2.0 มิลลิกรัมต่อลิตรของน้ำนม ส่วนในสหรัฐอเมริกาและคานาดาให้ไว้ 2-3 มิลลิกรัม ต่อ 1,000 kcal หรือ 5-7 มิลลิกรัมต่อวันก็เป็นการเพียงพอ สำหรับคนไทย ในผู้ใหญ่ควรได้รับวันละ 4-7 มิลลิกรัม
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น