Metabolism of Manganese

การดูดซึมและการขนส่ง (Absorption and transport) การดูดซึมของแมงกานีสพบว่าจะเกิดการดูดซึมได้ดีตลอดความยาวของลำไส้เล็ก (Keen and Zidenberg – Cherr, 1990) โดยมีการดูดซึม 2 ขั้นตอน คือ ขั้นแรกจะมีการเพิ่มขึ้นของแมงกานีสภายในลำไส้เล็ก และต่อจากนั้นจะถูกลำเลียงเข้าสู่ส่วนของ mucosa cell การดูดซึมแมงกานีสทุกชนิดจะไม่ดี มีการรายงานว่า 3-4 % เท่านั้นที่มีการให้กิน โดยใช้ odioactive ในศึกษาการดูดซึมในหนู ซึ่งมีน้อยกว่า 0.1 % ที่ให้กินจะดูดซึมได้ในสัตว์ปีก ส่วนโคจะดูดซึมแมงกานีสประมาณ 1 % ของอาหาร อย่างไรก็ตาม Howes and Dyer (1971) แสดงให้เห็นว่าการดูดซึมแมงกานีสในโครุ่นจะสูงกว่าสัตว์ชนิดอื่นจากรายงานทั่วไป 10-18 % ซึ่งแมงกานีสในพืชจะอยู่ในรูปไอออนอิสระ แต่ในสัตว์ แมงกานีสจะอยู่ในรูป Chelating agent ถ้าเพิ่มแมงกานีสในอาหารจะถูกดูดซึมลดลง แต่ถ้าใช้แมงกานีสอย่างเดียวจะดูดซึมมากขึ้น มีความเข้าใจว่าแมงกานีสมีความจำเป็นสำหรับจุลินทรีย์ในกระเพาะรูเมน ในการศึกษาทางห้องปฏิบัติการพบว่าการเพิ่มแมงกานีสที่เหมาะสม 20-30 g / kg DM ในอาหารจะส่งเสริมให้การทำงานของเอนไซม์ deaminase ของจุลินทรีย์ และทำให้กระบวนการหมักของคาร์โบไฮเดรตเพิ่มขึ้นในกระเพาะรูเมนปริมาณของแมงกานีสที่ 40 g / ml ของเหลวใน in vitro จะมีผลยับยั้งกระบวนการดังกล่าว แร่ธาตุอื่น ๆ ที่มีอิทธิพลต่อการดูดซึมแมงกานีสโดยเฉพาะ แคลเซียม (calcium, Ca) ฟอสฟอรัส (Phosphorus) และธาตุเหล็ก (Iron,Fe) ในสัตว์จำพวกนกหรือสัตว์ปีกที่มีระดับของแคลเซียมฟอสเฟตจะทำให้เกิดการขาดแมงกานีสและยังลดการละลายของแมงกานีส ในไก่ที่ได้รับธาตุเหล็กปริมาณสูง สามารถจะกระตุ้นให้เกิดอาการ perosis ซึ่งธาตุเหล็กอาจจะไปลดการดูดซึมแมงกานีส แมงกานีสยังแย่งการจับกับบริเวณของการดูดซึม (binding site) ของธาตุเหล็กและโคบอลท์ ดังนั้นถ้าธาตุเหล็กและโคบอลท์ที่มากเกินไปจะชักนำให้เกิดการขาดแมงกานีสและหากแมงกานีสมากเกินหรือโคบอลท์สามารถจะชักนำให้เกิดการขาดธาตุเหล็กได้ด้วย แมงกานีสเป็นตัวขัดขวางของ molybdenum ที่มีผลต่อการทำหน้าที่ของเอนไซม์ nitrate reductases ที่เกี่ยวข้องกับการลดผลของ nitrate เป็น nitrite ที่มีการสะสมความเป็นพิษมากในกระเพาะรูเมน แมงกานีสในส่วนของกระเพาะ จะอยู่ในรูปของการจับ (bound form) ปริมาณ 42.7, 81.8,19.0, 17.6, และ 88.2 เปอร์เซ็นต์ ในอาหาร กระเพาะรูเมน อะโบมาซั่ม ลำไส้เล็กตอนต้น (duodenum) และ Ilium ตามลำดับ ฮอร์โมนเอสโตรเจนจะเพิ่มการดูดซึมแมงกานีส ส่วนการดูดซึมแมงกานีสในสุกรจะเพิ่มมากขึ้นเมื่อสุกรตั้งท้อง (Kirchgessner et al, 1981) และไก่ที่เกิดการติดเชื้อบิดมีการรายงานว่ามีการดูดซึมแมงกานีสมากขึ้นเช่นเดียวกัน ส่วนกลไกที่มีผลดังกล่าวยังไม่ทราบ การดูดซึมแมงกานีสในส่วนของ duodenum เป็นหลัก ทั้งในสัตว์กระเพาะเดี่ยวและสัตว์ กระเพาะรวม อาจจะอยู่ในรูปอิสระและไวต่อการจับกับ อัลฟาไมโครโกลบูลิน ( -macroglobulin) อาจเข้าไปในระบบการไหลเวียนของร่างกายและถูก oxidized กับแมงกานีส และกลับมาจับกับ tranferrin ซึ่ง Davidsson et al. (1981) ได้ใช้ 54Mn ให้เห็นว่า Transferin เป็นตัวหลักของพลาสม่าที่จะเป็นตัวพาโปรตีน